دادمهر (30)
عمریست قطار خیالم ،
در دستان عاشق توست !
شهری را اگر بکشی ریز علی نمی شوم .!!
(مهرداد)
پینوشت : آدرس جدید سپهر عزیز :
دادمهر (29)
تو بت بزرگ منی !
می ترسم تبر خیالم ،
کعبه را نشانه رود . !!
(مهرداد)
پینوشت :سپهر عزیز رو از امروز به بعد با لینک زیر بخونید لطفا؛
زرد ِ سرد
هنوز می گریم ،
هنوز می نالی
هنوز بیدارم ،
چو شب هراسانی !
هنوز در این کام ،
جای ِ خنده ای خالیست !
قصه ی شهرزاد هر شب ،
غصه ای تکراریست !
رنگ پاییز امسال ،
زرد پر رنگ است !!
جای برگ سبز ،
در کوچه ها تنگ است !
سقف دل ها اما ،
تکه ای از سنگ است !
هنوز بیدارم ،
هنوز بیزاری !
هنوز بیمارم ،
هنوز تیماری !
هنوز می تازد ،
اسب خیره ی سرما !!
روح پنجره یخ بست ،
از غریبی ِ گرما !!
هنوز می لنگد ،
نیمکت هر شبم تنها !!
ای کاش که برگردد ،
روح بارانیم فردا . !!
(مهرداد )
دادمهر(25)
ای روزگار ،
کاش بستنی ِ دو رنگی بودی !
به ذوق شیرینت ،
فرهاد وار تلخی هایت را چشیدم
به شرط عشق ،
سینه ی ِ بی ستونت را مکیدم !!
آخر تو هم مادری...!!!؟
(مهرداد)
من و آینه
تو در دیگری دیدی ،
آن چه من در تو دیدم !
ریا در چشمان تو ،
میهمانی ناخوانده است
بیا یکرنگ شویم ،
تا آینه ، آینه است.!!
.....................................
قایق ِ من جز به مردن در برمودای نگاه تو ،
نمی اندیشد !
(مهرداد)
دادمهر(24)
بیا و گوش هایم را نوازش کن ،
به آهنگی که با آن ،
خاطره داریم!
نوای دوستت دارم ،
صدایی آشنا ،
مهری که ما از یکدگر داریم...!!
(مهرداد)
ققنوس از نو
بخوان ای ققنوس خیالی من ،
بخوان و هم نوا شو با من ،
بخوان از همان تک روزن بی بدیل دل ،
که معشوق تو چون گدایی ، تشنه ی نوای از دل برآمده ی توست !
تو که سال ها سر به هوا , غافل از من ِ به خاکستر نشسته ،
شیدا ترین نوای خود را به سیصد و شصت روزن ،
افسونگرانه به ترانه نشسته ای تا غیر من گزینی !
و من که حتی آینه را بر خود حرام ، تا جفتی جز تو بر خود نبینم !
و خیال همنشینی لحظه ای با تو , چون کبوتری تیز بال در فضای آمالم رامشگری می کند!
بخوان ققنوس خیالی ِ من ,
به همان آهنگ فراموش شده ی دل و از همان روزن عالم بی قراری ها
که نامرده ی مدفون درمقبره ی روز مرگی هایت شده است .
بخوان که بال بال زدنت ، رنج این گداخته تپنده ی زیر خاکستر را از فراز کوه آتشفشان عشق به تو ،بر دشت سینه ام جاری میکند و می ترسم نفرین او تر و خشک را با هم بسوزاند !
بدان ققنوس خیالی من ،
که عشق را چون به صرف چشم بنگری ، بدل هرگز نبینی ؛
و اگر به مقدار قطره ای به دریای دل ببینی ،
چون نوح به کشتی ِ عشق از خطا در امانی !!
ققنوس چون نوای دل بشنید سر به زیر انداخت و دیده بر آسمان و ماکیان ِ خوش پر و بال ببست .
بر سجاده ی خاک سجده کرد و نماز شکر بر داشته ی خود تلاوت نمود ؛
در همان حالت زار آنقدر بخواند که سیلاب ِ اشک بر گونه هایش جاری
و خاکستر خیال باطل او شسته شد
و روزنه های کبر و فریب مسدود گشت ؛ جز یکی تا زلال دل از آن جاری گردد .
چشمه ی عشق ، جوشید و ققنوس چون جفتی برتر از دل نیافت ؛ دل انگیز ترین آهنگ خود را نواخت
و عشق راستین جاودانه گشت و فضای دل , آکنده از مهر گردید .
پی نوشت :
بخوانید ققنوس از منظر نگاه دوستان عزیز دیگر را :
سهبا مهاجر ( صهبانا ) , عمه طهورا , سایه , رفیق , زهرا زین الدین , امپراطور بهاران , آسمان سکوت , آقا بزرگ , سپیده , فرداد , سپهر
گذر عشق
هرم نفس های تو ، آینه ی زندگیست
حلقه ی بازوی تو ، گرم ترین بردگیست
تیر و بلا کی کند ، فارغم از این جهان
مرگ در آغوش تو ، قبله گه بندگیست
تا که گذر می کند ، یاد تو در خاطرم
برکت این رهگذر ، آخر افسردگیست
عاقبت آن نیل چشم ، خشک چو کنعان شود
یوسف دل خواب دید ، قحطی تو ، ماندنیست
تا که شود بیستون ، خرد به دستان من
بلبل شیرین شکر ، در چمنم مردنیست
در خم ابروی تو ، گر چه اسیرم ولی
شکر که از یاد خلق ، خاطر من رفتنیست
گر چه به تاریخ گشت ، آب خوشم از گلو
چون که سرابم تویی ، زهر عجب خوردنیست ... !
(مهرداد)
بسترعشق
خنده های من بدون تو سرابی بیش نیست
گنج قارون در نگاهم خرده سنگی بیش نیست
همچو مجنونی همه روزم بدنبال تو ام
بستر لیلای شب کمتر ز مار و نیش نیست
آسمان و خاک داند دین و ایمان منی
بی نگاهت مندرس سجاده ام را کیش نیست
زخم ها بر دل نشاند تیشه ی فرهاد عشق
رنج شب را چون زند شیرین چشمک، ریش نیست
همنوایی بهتر از بلبل که گوید بهر گل
خار اگر ماهور خواند بلبلان را خویش نیست
چشم دنیا پر زلیلا ها و مجنون ها بود
لیک مجنون تر زبید در عشق ، مهری پیش نیست ...
(مهرداد)
کات و مات
نگاهت ،
طعم آدامس گریه می دهد !
پرده بر درام شب بکش
تا فردا آسوده بخواب
تنها با یک بلیط به قیمت فنجانی لبخند ،
دعوتی در سینما خورشید !!
بنوش تا ببینی ،
زندگی فیلمیست ،
نا جو یدنی
به نام :
آی پشمک ...... آی پشمک .!!!
(مهرداد)
دادمهر(۲۲)
امشب دستِ دلم را بگیر
فردا در حراجی نور ،
دست بدست می شوم. !
مثل یک تسبیح ،
در بازی ِ نگاه های سفید و سیاه !!
مثل یک شوخی ،
در اوج خنده های ِ تباه ...!!
(مهرداد)
ابراهیم یگانه مرد پروانه ای
به سختی سنگ بر سنگ نها د ، سنگ به سنگ دل بند نمی شد تا عاشقانه نخستین لبیک گوی عاشق ترین معبود باشد او خوب میدانست یکتا پرستی و القای این عقیده بر دیگران کاری بس دشوار است.
روزی گلی را پرپر و دلشکسته دیدم به سختی با او ارتباط برقرار نمودم بی میلی او به آدمیان در چشمانش هویدا بود و تمایلی به مراوده نداشت ، اما وقتی او را به جان پروانه قسم دادم دست از مقاومت کشید و با دیده ای اشکبار گفت :(ابراهیم یگانه مردپروانه ای) و دیگر ادامه ماجرا را به حدسیات منی سپرد که باید ارتباط ابراهیم وسوز گداز های عاشقانه اش را با گل می یافتم . هنوز تفاوت خود را با پروانه نمیدانستم در تمام عمر سهم من از گل ها بوییدن و عاشقانه دیدن بود اما انگار پروانه به گل مومن و با وجود تمام سختی ها لحظه ای از طواف گل غافل نبود و این بارز ترین تفاوت میان منواو در عشق ورزی به گل بود.
از ظلمی که سنگدلی از جنس من بر گل بی نوا روا داشته بودشرمنده بودم و نفهمیدم خیسی جبینم ازعرق شرم و یا از اشک پروانه ی عاشق بود ، کمی به خود آمدم انسانی پروانه تر از ابراهیم ندیدم انسانی وارسته که نه پروایی از اجرای حکم خدا بر کاشتن گل داشت و نه باران تهدید ها ، سختی ها و آزمون ها لحظه ای او را از تصمیمش باز میداشت . در تمام این مدت همزمان با نیت ، این پرنده ی بی با ل در معیت فرشتگان طواف دل آغاز کرده بود غافل از این که علف های هرز نمرودی در کنار کعبه در حال رشد بودند و بزرگ و بزرگتر میشدند و حضورمنفعل و چهره ی تکراری آنها در کنار گل طواف مرد پروانه ای را سخت تر و دشوار تر میکرد و لحظه لحظه تحمل ابرمرد را در دیدن این خار رویان درکنار خوشبو ترین عنصر عالم کمترمینمود تا این که در غفلت باغبان خبیس و شب سیاه ، تبر بر چیدن مهیا وخاک کعبه را از وجود آنها هرس نمود. ا از حضورشان زخمی بر دل داشت و التیام را جز در تبر همت خود نمیدید تا با وفا ترین پروانه بماند وغیر گل را هرگز لایق طواف نبیند.
ساختار عنکبوتی نمروداکنون شکسته شده بود از یک سو خنده های پیروز مندانه ی مرد پروانه ای و از سویی دیگرمویه ی خفاشان در طلوع خورشیدی که امروز علف ها را فرش بر زمین میدید تا ما نعی برنوازش ا نوار خود بر قامت گل نبیند .آ نروز کعبه جلایی دیگر داشت و باغبان خبیس چاره ای جز کشتن و سوزاندن پروانه نداشت .پروانه در مقابل چشمان گل به آ تش کینه افکنده شد ، گل دست به دعا گردید ، اینبارسنگ به سنگ دل ِ همه ی گل ها بند نمی شد آ نقدربال بال زدند که گلبرگ های نازنینشان فدای قدوم مبارک مرد پروانه ای گشت . خداوند تحمل اشک گل ها را نداشت ، دعای گل آتش را بر مرد پروانه ای گلستان کرد ابراهیم آن یگانه مرد پروانه ای لبخند عاشقانه ی خدا را دید تا طواف بر گل تا ابد جاودانه بما ند و غم نمرود تا ابد پا یدار...........
داد مهر (۲۱)
تو تنها ان یکاد منی !
جایی که هر شب از چشم ستاره ها ؛
جز باران نمک نمی بارد . !!
(مهرداد)