با ناز تو چون سازم

دردی شود آغازم

درکثرت بی بالی

صدشوق به پروازم

در بستر رویاها ،

ای دل به چه نالانی؟

طبع است فراوانم ،

نی کو  ؟دهد آوازم

مضراب دلت جانا

بر دست علیلم ده

یه لحظه نیاسایم ،

تا کوک شود سازم

مهرت چوطلوع آید

ور می به سبو آید ،

مستی به نشان گیرم

هر صبحدم آغازم

نازت به صد آوازم

سازت همه پروازم

ای عشق به نخجیرت،

چون صید بیاندازم !

چون رخ بنمایی تو

ور نور فشانی تو

چون کور به افتانم

بر عرش تو خیزانم

کاش بر دل مردابی ،

شامی به هبوط آیی

میمیرم اگر آنی ،

روی از تو براندازم !

(مهرداد)