بیا و گوش هایم را نوازش کن ،
به آهنگی که با آن ،
خاطره داریم!
نوای دوستت دارم ،
صدایی آشنا ،
مهری که ما از یکدگر داریم...!!
(مهرداد)
بخوان ای ققنوس خیالی من ،
بخوان و هم نوا شو با من ،
بخوان از همان تک روزن بی بدیل دل ،
که معشوق تو چون گدایی ، تشنه ی نوای از دل برآمده ی توست !
تو که سال ها سر به هوا , غافل از من ِ به خاکستر نشسته ،
شیدا ترین نوای خود را به سیصد و شصت روزن ،
افسونگرانه به ترانه نشسته ای تا غیر من گزینی !
و من که حتی آینه را بر خود حرام ، تا جفتی جز تو بر خود نبینم !
و خیال همنشینی لحظه ای با تو , چون کبوتری تیز بال در فضای آمالم رامشگری می کند!
بخوان ققنوس خیالی ِ من ,
به همان آهنگ فراموش شده ی دل و از همان روزن عالم بی قراری ها
که نامرده ی مدفون درمقبره ی روز مرگی هایت شده است .
بخوان که بال بال زدنت ، رنج این گداخته تپنده ی زیر خاکستر را از فراز کوه آتشفشان عشق به تو ،بر دشت سینه ام جاری میکند و می ترسم نفرین او تر و خشک را با هم بسوزاند !
بدان ققنوس خیالی من ،
که عشق را چون به صرف چشم بنگری ، بدل هرگز نبینی ؛
و اگر به مقدار قطره ای به دریای دل ببینی ،
چون نوح به کشتی ِ عشق از خطا در امانی !!
ققنوس چون نوای دل بشنید سر به زیر انداخت و دیده بر آسمان و ماکیان ِ خوش پر و بال ببست .
بر سجاده ی خاک سجده کرد و نماز شکر بر داشته ی خود تلاوت نمود ؛
در همان حالت زار آنقدر بخواند که سیلاب ِ اشک بر گونه هایش جاری
و خاکستر خیال باطل او شسته شد
و روزنه های کبر و فریب مسدود گشت ؛ جز یکی تا زلال دل از آن جاری گردد .
چشمه ی عشق ، جوشید و ققنوس چون جفتی برتر از دل نیافت ؛ دل انگیز ترین آهنگ خود را نواخت
و عشق راستین جاودانه گشت و فضای دل , آکنده از مهر گردید .
پی نوشت :
بخوانید ققنوس از منظر نگاه دوستان عزیز دیگر را :
سهبا مهاجر ( صهبانا ) , عمه طهورا , سایه , رفیق , زهرا زین الدین , امپراطور بهاران , آسمان سکوت , آقا بزرگ , سپیده , فرداد , سپهر
هرم نفس های تو ، آینه ی زندگیست
حلقه ی بازوی تو ، گرم ترین بردگیست
تیر و بلا کی کند ، فارغم از این جهان
مرگ در آغوش تو ، قبله گه بندگیست
تا که گذر می کند ، یاد تو در خاطرم
برکت این رهگذر ، آخر افسردگیست
عاقبت آن نیل چشم ، خشک چو کنعان شود
یوسف دل خواب دید ، قحطی تو ، ماندنیست
تا که شود بیستون ، خرد به دستان من
بلبل شیرین شکر ، در چمنم مردنیست
در خم ابروی تو ، گر چه اسیرم ولی
شکر که از یاد خلق ، خاطر من رفتنیست
گر چه به تاریخ گشت ، آب خوشم از گلو
چون که سرابم تویی ، زهر عجب خوردنیست ... !
(مهرداد)
خنده های من بدون تو سرابی بیش نیست
گنج قارون در نگاهم خرده سنگی بیش نیست
همچو مجنونی همه روزم بدنبال تو ام
بستر لیلای شب کمتر ز مار و نیش نیست
آسمان و خاک داند دین و ایمان منی
بی نگاهت مندرس سجاده ام را کیش نیست
زخم ها بر دل نشاند تیشه ی فرهاد عشق
رنج شب را چون زند شیرین چشمک، ریش نیست
همنوایی بهتر از بلبل که گوید بهر گل
خار اگر ماهور خواند بلبلان را خویش نیست
چشم دنیا پر زلیلا ها و مجنون ها بود
لیک مجنون تر زبید در عشق ، مهری پیش نیست ...
(مهرداد)