تشنه ام از التهاب دوریت
با نگاهت جرعه ای آبم بده
خواب خوش با چشم من بیگانه است
آشنا با مهد خود خوابم بده
پیرم و بی تاب پلکی مانده ام
همچو کودک وعده ی تابم بده
طعم مستی نیست مانا ماندگار
قطره ای از آن می ِ نابم بده
عاشقم ابواب دنیا بسته است
چشمکی زن ره به آن بابم بده
چون دماوندم ، اسیر جور و برف روزگار
با گل ِ روی بهاری ، مژده ی شابم بده
کی شود آزاد از تصویر هستی این حقیر!؟
خشک و تسلیم جای در آن بیکران قابم بده !
رهنما رحمی نما و عاشقت را دستگیر
راه و بیراهه ندانم ، تربتت یابم بده .
(مهرداد)