یادم رفت که بگویم که چه بر من گذشته بود
یادم نبود بگویم که تار پودم گسسته بود
تو در قاب شکسته ی من خنده ها دیدی !
اما در ورای آن
دریای اشک بود که سرخی ِ گونه ام ربوده بود
در سینه ام هماره ناله های تنها شقایقی بود
که جامی گرفته بود و بر سریر عشق نشسته بود
باید میگفتم تو را از آنهمه فراق و تنهایی!
از لحظه ایکه طلسم شب از دست ساحره ی پیر
بر زمین خورد وظلمت گریخت ،حادثه نبود
ترس از طلوعی دوباره بود !!
من نوید سحر را از سکوت آن شقایق تنها شنیدم
که مستانه در بستر کودکانه ی خود آرمیده بود
آری
این بود سرچشمه ی رها شدنم
در کویری که در آن!
پر از عطش یاد خدا بود.....
(مهرداد)
تا سحر چند نفس باقی بود
خون شب در جگرم جاری بود
حق من خوردن شلاق نبود
جسم را طاقت این عار نبود
که دلم با من کرد!
من بیچاره چرا ؟ این دلکم!
زار وبیمارم کرد
تا سحر اشک بچشمم لرزید
قلب بر ریتم کج خود خندید
کاسه ی صبر سحر پر گردید
مرگ شب حتمی بود
چشم هایم بستم
تا که در خواب وخیال باز آید ،
گذر عمر که رفت از دستم.
در همان لحظه ی کوتاه امید
در همان خلوت رویای سپید
خبری تازه رسید!! مژده دهید
که خدا نزدیک است....
(مهرداد)
دیده دوختن به راهی که رفته ای
بیهوده است !
عقل بیچاره را ببین
سرخورده از خشم، در بند روز مرگی
ساکت وآرام
ظالمانه سوخته است
فرصت غنیمت دار
که سیلاب شسته است از قامت زمین گرد زمان را
ومن هنوزدلسپرده ام به تاریخی نانوشته ومبهم
همچنان سرگردان !
وفریاد میزنم :
منه گمشده ام کو؟
آدرس من کجاست ؟؟
(مهرداد)
صدایی میشنوم اکنون،
چشم دست می شوید از انتظار ،
و گوشها به سوی زنگ خیالی ،
که انگار
صدای پای توست !!!
(مهرداد)
کارگردان عزیز، عجب نقش سختی رو توی بازیِ زندگی
به من دادی. (جبر)
و اون مهربون، بخاطر اینکه سرخورده نشم مثل همیشه میگه:
نقش های سخت مال بازیگرای بزرگه! (امید).
ما کجا و بزرگی کجا، توی وجود ما چی دیدی که خودمون بی خبریم،؟
ما که تو ایفای نقش هامون هی به بن بست میخوریم و با کمی
دلخوری دستورِ کات میدی تا راه دوباره به انتخاب شما
عوض بشه (نصیب وقسمت).
به قول یه دوست خوب: توی بن بست زندگی فقط یک راه وجود داره
که همیشه بازه، و اون راه آسمونه.
خدایا بالی بده برای پرواز،برای نقش پرنده آماده ام. (اختیار)
(مهرداد)
گفتم بیا...
گفتی صبر کن....
غافل از آن بودی که کوزه ی صبرم لبریز شده بود.....
و چشمانی که از فرط انتظار خاموش......
و تنها هنرش.......
چشم زخمی بود که به کوزه ی صبرم زد وآنرا شکست........
و همه چیز تمام شد.........
اکنون بیا و خود را در خونابه ی جاری شده ی دلم تماشا کن...........
که فردا دیر است............
(مهرداد)
دلربا گرچه در این دنیاهمه محتاج یکدیگر شدیم
مبتلای یکدگر در خلوت وپنهان شدیم
نیک میدانیم ما در شادی و شیون همه
لازم وملزوم یکدیگر در این پیکر شدیم
این همه سودا کنار و سوزش سرما سوا
عاشقی میهمان دل ها گشت و خاکستر شدیم
عشق آمد بر سر این سفره وبرکت فزون
از قدوم نازنینش صاحب دولت شدیم
عشق را پنهان چرا؟ با شوق بر طبلش زدیم
زان گوارا مستی اش، با مثل خود یارش شدیم
سالها دل در مسیر زندگی ره مینمود
با طلوع عاشقی شیدای بد راهش شدیم
گر ز رندان اندرین دوران بپرسند حال ما
از حسادت دیده گان بندند، که دیوانه شدیم
حضرتا شکرت سزاوار است این مخلوق را
رمز را رؤیت نمودی، وارد دالان شدیم
هست هر دم نیتم جان را فدای عشق کنم
ما به قصد بندگی وارد به این محضر شدیم
گر چه در بازی عشق مشهور دورانیم ولی
حسرتا حکم است ما را، تارک دنیا شدیم
(مهرداد)