از شمع وجود تو، روشن شود این آوار
نالان نشود این دل ، گر فاش شود اسرار
هر دم به سخن باشد ، این دل به ثنای تو
یا رب برسان روزی ، ختم آیدم این پیکار
غم نیست اگر در شهر، دیوانه بخوانندم
مجنون تو بودن را ، عشق است نه این گفتار
عمری به عبث رفت و قرنی ، به نیم آمد
شاید که ببخشاید ، دادار مرا کردار
عالم همه در فکر ،سیم و زر این دنیا
قلبم شده زندانی ، در دایره ی پرگار
لایق من اگر باشم و گر نیک بیاندیشم
آغوش گشایندم ، در جایگه پندار
از فکر و خیال تو ، یک لحظه نیاسودم
یا رب رسدم آن روز ، از سر رود این افکار ؟
(مهرداد)
ای دیدن تو زهر بهاری خوشتر
وصف رخ تو زهر نگاری خوشتر
گل گرچه در این ورطه به جهد است شب وروز
لحظه ی بودن تو زهر قراری خوشتر
نومید دمی نگردد این دل به فراق
دردی به سرم نگنجد از عشق خوشتر
آندم که قناری به بدی ترک کند بوستان را
تسلیم صفای تو شدن زهر مجالی خوشتر
حضرتا مرگ به از زیستن نادم عشق
خاک ره کوی عشق به هر مکانی خوشتر
شیرین سخنان گرچه بخوانند در این باغ
لب دوز که نباشد ز نوای عشق خوشتر
(مهرداد)
دلربا رفتی و جایت خالیست
اشک هر دم از فراقت ز دو چشمم جاریست
سیلاب ببرد هر آنچه اندر دل بود
جز روزنه ایی که چشم براهت باقیست
سالها رفت و دلم باخته از مکر سراب
حسرت دیدن روی تو دوباره واهیست
وهمیست مرا مژده دهد آمدنت را
چون ز سر رود عقل بگویدم که شو خیست
دردا که دلم خون بشد از گردش ایّام
حکمش کند این عقل که عشقت صوریست
( مهرداد )
تا که گفتم خاطراتم را به باد
اخمها در هم کشید وناله کرد
یک نفس تا جان بداشت آن پر غرور
قصه های این حقیر تکرار کرد
هر چه در دل داشت بی پرده بریخت
یکنظر از پیش چشمانم گریخت
در عجب ماندم من از افعال او
ای دریغا درکم از اسرار او
حسرتا دیری نپایید از زمان
هر چه اندر این قفس بود شد عیان
از قضا آگه نمود هر کس که بود
همدمی اینقدر نادان را چه سود
تا که از آن یار شد امید سلب
پندها جاری شد از نجوای قلب
وی بگفتا دیده ی یاری زباد هرگز مجوی
راز خود گر هر چه هست با وی مگوی
نیستند آنها حبیبا یار تو
لیک افشاء میکنند اسرار تو
زین پس آن اشعار شد آویزه گوش
خامشی بهتر بود تا که به هوش
عقل را قاضی کن و زین پس بکوش
دردلت رازی نگندد بهر هر ناکس مگوش....
(مهرداد)
ساقی بیا جامی بده
هردم از آن پیمانه ات
مستم نما مستش بکن
مجنون این میخانه ات
قدری از آن سرّ نهان
در کام عطشانم بریز
تا غم فراموشم شود
از آن می جانانه ات
جانم بقربانت چرا
در لطف خود این بنده را
این سو آن سو میبری
تا کز می ات سیرش کنی
رسوای کویش میکنی
تا کی بدان پس کوچه ها
خود را تو پنهان میکنی
این پیر عاشق پیشه را
بیمار عشقت میکنی
جانم فدا جانم فدا
ترسم که در روز لقاء
این خسته ی بیچاره را
سرخورده و زارش کنی
زهرت نمیراند مرا
گر در تنم جایش کنی
ای والی کوی صفا
باشد بزرگی مر تو را
شرمنده ام رویم سیاه
حقا که میبخشی مرا....
(مهرداد)
برای شنیدن قطعه پیانو اینجا کلیک کنید
غم عشقت به جان من فکنده شرری
کین نهال عمر من بی توچه دارد ثمری
گر چه مهر آسمان روشن کند کوی مرا
لیک بی تو شامگاهانم ندارد سحری
هر دم از فکرو خیالت نیستم فارغ ولی
لاجرم با صد امید است روزگارم سپری
لیلی شیرین من لطفی به فرهادت بکن
سرخوش از دیدار خود آن یار مدهوشت بکن
همچو فرهاد کز برای عشق خود نابود گشت
تیشه ات بردارو خصم عشق راخاموش کن
سرفرازم میکنی هر دم که در فکر منی
میزنی اندر فضای روح من گشت زنی
بی وفا کافی نباشد اینچنین عشقی مرا
تا که روزی اندر اغوشم کشم راز تو را....
(مهرداد)
روز و شب در فکر یارم همه عمر
در تب او بی قرارم همه عمر
تا که اذن وصل او صادر کند
حضرتا چشم براهم همه عمر
کاش باری در عزم او یاری کند
مرهمی بر این دل شیدا کند
کاش روزی در همین احوال ها
دست ما را گیرد و کاری کند
کاش مهرش عنقریب شامل شود
اندرین اوضاع واحوال زمان
سور وساز مقدمش جاری شود
کاش روزی مهربان یار بزرگ
منتی بر دیدگان ما نهد
در میان دود اسپند بوی گل
حکم بر فرمایش مهدی(عج) کند....
(مهرداد)
زندگی با همه وسعت خویش
محفل ساکت غم خوردن نیست
حاصلش تن به جزا دادن و افسوردن نیست
زندگی خوردن و خوابیدن نیست
زندگی جنبش جاری شدن است
از تماشاگه آغاز حیات تا به جای که خدا میداند ...
در لحظه های تار زندگی
درحصار غریب بندگی
درمکانی به ادرس ناکجا
درزمانی که ندارد انتها
در روزی که در پس هیچ شبی نبود
تنها یکی بود ودیگری هرگز نبود
رواست بر ماهرانچه گذشته بود
که درلحظه های عمر خودسرگردان باشیم
ودر مکانی به سستی حباب رها
که لاجرم..
نیست میشود با تلنگری بی صدا ...
معلق میان زمین وهوا
مویه کنان همه و متبسم من روسیاه
به چه شورانگیز است لقائ خدا
بدرود دنیا..........................
رها...رها...رها
(مهرداد)