خلوت عشق

از شمع وجود تو، روشن شود این آوار 

نالان نشود‍ این دل ، گر فاش شود اسرار 

هر دم به سخن باشد ، این دل به ثنای تو 

یا رب برسان روزی ، ختم آیدم این پیکار 

غم نیست اگر در شهر، دیوانه بخوانندم 

مجنون تو بودن را ، عشق است نه این گفتار 

عمری به عبث رفت و قرنی ، به نیم آمد 

شاید که ببخشاید ، دادار مرا کردار  

عالم همه در فکر ،سیم و زر این دنیا 

قلبم شده زندانی ، در دایره ی پرگار 

لایق من اگر باشم و گر نیک بیاندیشم 

آغوش گشایندم ، در جایگه پندار 

از فکر و خیال تو ، یک لحظه نیاسودم 

یا رب رسدم آن روز ، از سر رود این افکار ؟ 

(مهرداد)