پله پله تا ملاقات خدا

قطره اشکی از دل ابری چکید 

در گذر از آسمان نیلگون 

شوخ چشمی های بسیاری بدید ! 

باد سرگردان که عمری تشنه بود 

از برایش سفره ای رنگین بچید ! 

قطره ی بیچاره از ترس فریب 

حربه ای ترسیم و از دامش رهید 

او مصمم بود در اهداف خود 

عاشقی اینگونه راسخ را که دید ؟ 

عاقبت آن طفل بی یار و نحیف 

بی رمق بر بستر برگی پرید 

شب در آن مأمن به آرامی بخفت 

صبحدم در لحظه ی خواب درخت 

نرم نرمک در دل جویی چکید 

سال ها آواز خوان در هر دیار 

یک نفس اندر پی دریا دوید ! 

هیچ لطفی سد راه او نشد 

دل به دریا بسته بود با صد امید 

چون سبکبال آمد او در چشم یار 

آمدش از سوی دریا این نوید 

باب دریا پیش چشمش باز گشت 

میهمان تازه بر دریا رسید ! 

او بشد از خوان دریا بهره مند 

جایگاهش هیچ کس دیگر ندید 

رفت و اندر کام دریا محو گشت 

عاشقانه سوی معبود پر کشید... 

(مهرداد)  

 

پینوشت : این پست تقدیم می شود به همه ی دوستان خصوصا" خواهرم صهبا  که در پست داستان آفرینش من به زیبایی تصویری از سفر انسان تا ملاقات خداوند را در مقابل چشمانمان ترسیم نمودند. پینوشت زیبای پست ایشان آنقدر دلنشین است ،که این حقیر را بدون کسب اجازه از  این بزرگوار ، ترغیب به درج مجدد نموده که به بزرگی خود مرا خواهند بخشید .

ما همان قطره های بارانیم که از آسمان آمده ایم تا شاید عطشی فرو بنشانیم ، حرکتی را سبب شویم ، مهری در دل بکاریم یا حیات را در رگهای زمین به بار بنشانیم . نیامده ایم که بمانیم . عشق را باید بخشید و رفت . ماندن و درجا زدن در عشق هم ، پوسیدن است . باید بخشید و گذشت از کویر ، از مرداب ، از رود ، از جویبار تا به دریا رسید و راز پیوستگی را دریافت ، راز زندگی را ، راز یکی شدن را و ذوب شدن را و آنگاه درد فنا را به تجربه نشست در عروجی دوباره با آفتاب عشق ، که همه از اوییم و به سمت او باز خواهیم گشت .