معجزه سجادهِ نگاه توست
در ورای سجود پلک هایت ،
یادم کن !
کاش بهانه اندکی از ژاله ِ غلطان ِ برگِ گونه هایت باشم ،
افسوس آدم ِ روزگار من ، اجابت را
سرابی واژگون در پندار مارپیچ خود میبیند !
دستان لرزانم را بر پنجه ی فولادت دخیل بسته ام
تکه ای از پیراهن یوسفی ات بده
این جا فراوان زلیخا میبینم ،
دست بهر گلوی عشق میکشند!!
عزیز تر از آنی ،
که تنها عزیزت نامم . !
رکوع پلک هایت پایدار
یا الله به نفس افتاده ام را از التماس ِ دستان لرزانم میشنوی !؟
میخواهم سرود ِ عشق را به جماعت بخوانم ،
کمی حوصله کن !
من لبیک عریان حی علی العشق توام !
کمی گوش میخواهم !
بزرگ لیلای من ،
کم مجنونیم را ببخش .!!
(مهرداد)